Ik heb net een presentatie gegeven over FC-Sprint² als ze me aanspreekt. Ze geeft les op een universiteit en wil me iets voorleggen. Ze vertelt me dat haar studenten geen essay meer kunnen schrijven. Ze wordt overstelpt met vragen. Ze heeft nu maar besloten om een training te organiseren en de studenten te verplichten hier naar toe te gaan. Ze vraagt me hoe ik naar haar dilemma kijk.
Ik vraag haar of ze in 4 of 5 zinnen kan aangeven waar een goed essay in essentie aan moet voldoen. Of dat ze in de praktijk een essay ziet en dan kan aangeven of hij voldoende is of niet. Ze knikt. Ze heeft me net horen vertellen over verwachtingen, over het scherp maken van wat je wilt. Over het volstrekt helder maken wanneer je als docent tevreden bent. Hoe succes er uit ziet. Ze zegt dat ze het niet kan vertellen in 4 of 5 zinnen. Ze weet het het wel precies als ze een essay nakijkt.
Ik vraag haar of ze een goed voorbeeld heeft van een essay en ze dat aan haar studenten geeft. Ze heeft natuurlijk goede voorbeelden maar ze gebruikt ze eigenlijk nooit voor dit doel.
We constateren samen dat het dan mogelijk niet zo heel vreemd is dat studenten dan geen idee hebben wat ze moeten doen en haar blijven bevragen. We zouden in het onderwijs toe moeten naar een situatie waar de student een essay inlevert en zegt dat het een 8 is… En dat dat dan ook klopt.
Als onze studenten geen idee hebben en maar hopen dat ze een voldoende hebben dan hebben we ze onvoldoende duidelijk kunnen maken wat de bedoeling was.