vrijdag 1 januari 2010
Vlak bij ons leerbedrijf, een verdieping lager, staat een koffieautomaat… Elke dag maak ik daar gebruik van. Het is niet echt lekkere koffie maar goed…
Het gebruiken van de koffieautomaat is zo onderhand een vaste geautomatiseerde handeling. Bekertje op de juiste plaats, portemonnee met het pasje tegen de scanner… Lampje wordt groen, knopje drukken, knopje drukken… Suikerzakjes open scheuren en schudden, en alvast in het bekertje gieten. Koffiemelkdingetje openprutsen. Koffie is klaar… Melk er in en een plastic lepeltje uit de grote metalen bak vissen en dan naar boven.
Op een dag gebeurt er iets aparts… Dezelfde handeling maar aan het eind blijken er opeens in de bak met lepeltjes naast de plastic lepeltjes ook houten lepeltjes te zijn. Niet nadenkend pak ik een plastic lepeltje en ga naar boven. In de loop van de dagen die daarop volgen blijken er steeds minder plastic lepeltjes in de bak te zitten en steeds meer houten lepeltjes.
Ik merk dat ik steeds zoek naar de plastic lepeltjes tot er geen redden meer aan is. De plastic lepeltjes zijn op! Dat is eigenlijk voor het eerst dat ik bemerk dat ik plastic lepeltjes zoek.
Met een houten lepeltje, eigenlijk meer een ijsstokje voor een waterijsje, ga ik naar boven en denk niet meer aan de plastic lepeltjes.
Een paar weken later zijn er ineens naast de houten lepeltjes weer plastic lepeltjes. Ik bemerk de plastic lepeltjes en pak zonder na te denken een houten roerstokje en ga naar boven.
De dagen die daarop volgen merk ik dat er steeds minder houten roerstokjes zijn. Ik vis letterlijk de laatste er uit. En merk dat het me irriteert dat ik uiteindelijk weer aan de plastic roerstokjes moet…