Swiebertje

In ons leerbedrijf kwam vorig jaar elke week een jongen langs. Hij had moeite met het lezen van de boeken van zijn MBO opleiding. Hij komt bij ons omdat we de hoofdstukken uit zijn boek scannen en vervolgens voor laten lezen door een computerstem.

Op het moment dat we aan cursisten die bij ons stage lopen dit filmpje lieten zien was hij er ook.

Ik moest weg naar Drachten en pakte mijn spullen terwijl het groepje cursisten naar dit filmpje keek. Onderweg naar de uitgang kwam hij achter me aan.

Meneer? Klopt het wat er in dat filmpje gezegd wordt?

Ik zeg dat het volgens mij allemaal klopt en we praten er nog even over door.

Onderweg naar Drachten bedenk ik me dat er iets niet klopt. Voor deze jongen is lezen moeilijk. Hij kan de lesstof uit zijn boek maar heel moeizaam volgen. In dit filmpje is de taal ook nog eens Engels en wordt razendsnel op je afgevuurd.

Ik laat het filmpje daarna aan veel meer mensen zien. Aan cursisten, collega’s en directies. Ik merk dat mensen van mijn leeftijd – de generatie die nog is opgevoed met Swiebertje – regelmatig vragen of hij even op pauze kan. Het gaat te snel.

Ik heb laatst nog een stukje van Swiebertje gezien. Onthutsend langzaam. Zo traaaaag… Hoe heb ik hier ooit naar kunnen kijken?

Ik hoor nooit van onze cursisten dat het te snel gaat. Dit is het tempo wat ze gewend zijn. Snel… 3 a 4 minuten. De meeste filmpjes die onze cursisten bekijken zijn 3 a 4 minuten.

Wat schotelen we deze “snelle” generatie voor? Ik snap wel dat een taalzwakke cursist niet door zijn technische lesboeken heen komt en dit wel begrijpt.