DigLin+ en DigLin MVT is voortgekomen uit de uitgangspunten van FC-Sprint2. We hebben daarbij soms inspiratie gevonden en soms herkenning in diverse stromingen en ideeën. Een van die ideeën is Trial, error and the God Complex van Tim Harford.
We komen uit een wereld van blauwdrukken. Bij bijvoorbeeld een methode om een taal te leren moe(s)ten experts bedenken wat daar allemaal in moet. Waar je mee zou moeten beginnen, hoe je vervolgens verder gaan en wat we er allemaal zo’n methode moest zitten. Dat leverde een product op met een vaste route waarin leerders kennis moesten gaan opdoen. Dat is wat Tim Harford “The God Complex” noemt. De expert is de god die bedenkt en bepaalt hoe het moet. Tim Harford laat overtuigend zien dat Trial and Error een veel effectievere methode is om te komen tot resultaten
Voor leren heeft “The God Complex” enorme consequenties. Iemand heeft bedacht hoe het moet en schrijft in feite voor wat leerders moeten doen en in welke volgorde dat moet. En dat geldt in principe voor iedere leerder. Of zoals een collega van me dat altijd zegt, iedereen moet door dezelfde frietsnijder. Leerders moeten in de praktijk luisteren naar deze expert en doen wat hij bedacht heeft. De expert heeft er tenslotte verstand van. En de consequentie is dus dat we in leren sturen op gehoorzaamheid.
In het tijdperk van boeken betekent het in feite ook dat het voor de expert niet intrinsiek noodzakelijk is te luisteren naar de ervaringen van leerders en docenten. Het boek is af. Het denkwerk heeft al plaatsgevonden. We kunnen bovendien de eerste jaren niets aan het boek veranderen. Hoewel we weten dat (snelle) feedback essentieel is voor leren en beter worden is er geen feedback mechanisme. We vertrouwen op de expert. En de expert kan eerst wel even wachten voor hij met feedback aan de slag gaat.
De digitale wereld geeft veel meer mogelijkheden. We zijn niet gebonden aan het langzame productieproces van een boek. We kunnen content, als dat moet, nu aanpassen. We kunnen content nu bijbouwen. We kunnen bovendien veel rijkere content maken met beeld, geluid en mogelijkheden voor interactie. Het is veel meer de wereld van feedback dan van blauwdruk.
Bij het werken met bronnen bij DigLin is het idee van een vaste route waarin iedere leerder hetzelfde doet losgelaten. Er zijn verschillende bronnen die gebruikt kunnen worden om doelen te behalen. Waar in de wereld van blauwdrukken de route is vastgelegd en we in veel gevallen leerders voorschrijven wat ze moeten doen, gaat het in de wereld van bronnen vooral om wat leerders moeten kunnen. Welke bronnen ze daarvoor gebruiken is aan de leerder.
We proberen daarbij feedbackers te zijn in plaats van blauwdrukkers. We proberen echt te werken met “trial and error”. We proberen in klassen te zien wat leerders doen met de bronnen en daarvan te leren. We gebruiken de feedback van docenten en leerders om bronnen aan te passen en toe te voegen.
De consequentie is dat we een open systeem opbouwen waar steeds meer materiaal bij komt. Vaak ontstaan vanuit ervaringen. Cursisten die tussen bron X en bron Y toch nog iets nodig hebben om het doel te bereiken. En niet omdat een expert dat bedacht heeft maar omdat dat in de praktijk blijkt.
Uiteindelijk geeft een systeem van bronnen ruimte. Ruimte voor leerders en docenten om zelf aan de hand van doelen routes te maken. Om keuzes te maken en het heft in handen te nemen. Daardoor wordt er niet meer gestuurd op gehoorzaamheid maar veel meer op autonomie.
Ik heb niets tegen experts en expertise maar ik ben er van overtuigd dat die expertise gevoed moet worden. Gevoed door ervaringen en snelle feedback. Leren heeft snelle feedback nodig op elk niveau.
Wij hebben als makers ontzettend veel geleerd van leerders en docenten en met die kennis proberen we DigLin weer te verbeteren.