dinsdag 19 januari 2010
Daniel Pink zegt dat drie dingen motiverend werken: Autonomie, meewerken aan iets wat groter is dan jezelf en merken dat je ergens steeds beter in wordt.
Tussen zeggen wat cursisten moeten doen en wat ze moeten kunnen zit een wereld van verschil. Als je 10 jaar terug bij mij in de klas zat vertelde ik je precies wat je moest doen en wanneer dat af moest zijn. In mijn hoofd waren de beste cursisten de cursisten die dat ook inderdaad deden. Dat betekende overigens niet dat deze “goede” cursisten ook succesvol waren. De volgzame en gehoorzame cursisten bleken lang niet altijd het beste te presteren. Ondanks hun inspanningen.
Ik waardeerde de trouwe en gehoorzame cursisten en de andere cursisten beschouwde ik als ongemotiveerd. Die ongemotiveerde cursisten ging ik controleren en ik probeerde er bovenop te zitten om er voor te zorgen dat ze uiteindelijk toch precies gingen doen wat ik vertelde dat ze moesten doen. Ik werd waarschijnlijk een van de beste politieagenten in het onderwijs.
Werkte het? Hmmm. Af en toe kreeg ik aanvankelijk ongemotiveerde cursisten in mijn keurslijf. Meestal niet. En ik kreeg het als politieagent steeds drukker. Ik ging steeds harder werken. En dat werkte ook niet echt. Het leek wel alsof ik er steeds meer energie in pompte en cursisten steeds minder. Hoe harder ik werkte hoe meer ze achterover gingen hangen.
Als je me toen gevraagd had wat voor cursisten ik wilde hebben dan zou in het antwoord zeker het begrip verantwoordelijkheid zijn gevallen. En zeker niet volgzame en gehoorzame cursisten. Terwijl ik continue vroeg om volgzaamheid en gehoorzaamheid.
Ondertussen weet ik wat voor mij verantwoordelijkheid betekent. Het betekent dat ik ruimte heb om te bewegen, dat ik zelf keuzes en afwegingen kan maken en dat ik ergens eigenaar van ben. En ik weet ondertussen ook dat ik verantwoordelijkheid nodig heb voor mijn motivatie en uiteindelijk voor mijn zelfvertrouwen. En ik raak zeer gedemotiveerd als iemand me precies vertelt wat ik moet doen. Daniel Pink noemt het autonomie.
Ik zeg niet meer tegen cursisten wat ze moeten doen. Ik zeg dat ik er van overtuigd ben dat ze volgende week dit of dat kunnen. En ik vraag ze dat te presenteren aan andere cursisten. Wat ze ervoor moeten doen, of hoe ze bij dat gestelde doel komen bepalen ze zelf maar. Als ze niet bij het doel komen kunnen we het daar altijd nog over hebben. Ik geef ze nu ruimte om keuzes te maken en ik laat ze eigenaar zijn.
Als je wil dat iemand leert fietsen zul je hem op een fiets moeten zetten. Als je wilt dat cursisten leren om verantwoordelijkheid te dragen zul je ze het moeten geven.
Daniel Pink heeft gelijk.