Ik leer gitaar spelen of liever, ik probeer mezelf gitaar te leren spelen. En wat zo prettig is, er staan honderden mensen klaar om je te helpen. Ze hebben filmpjes voor je gemaakt, ze laten je zien hoe je kunt oefenen, ze geven tips, voorbeelden, werken stukken muziek uit op een begrijpelijke manier.
De man in dit filmpje is Marty Schwartz. Dankzij hem kan ik dit nu redelijk goed spelen. Ik zou kunnen zeggen dat Marty mijn leraar is. Al is hij ook weer niet echt mijn leraar. Ik leer eigenlijk zonder leraar. Het is een half experiment. Wat kan ik zelf leren en waar loop ik tegenop bij dat leren? Waar heb ik een leraar voor nodig?
Ik heb Marty Schwartz gekozen. Sterker nog. Ik heb dit nummer gekozen. Dit is wat ik wilde leren. Marty heeft het me voorgedaan. Me laten zien hoe je dit nummer moet spelen. En al voor en achteruit spoelend en oefenend heb ik stapje voor stapje geleerd hoe het moest. Dit filmpje was een bron en het wemelt van dit soort bronnen. Dit nummer is een vrij onbekend nummer (van een vrij bekende band) en ook daar was een instructiefilmpje van. Van vrijwel alles wat ik wil leren spelen vind ik wel zoiets als dit.